الگوریتم‌ها به سرعت در حال پیشی گرفتن از انسان‌ها هستند. این واقعیت غیرقابل انکار دنیایی‌ست که ما در آن زندگی می‌کنیم. در حالیکه نسل‌های اولیه‌ی این الگوریتم‌های یادگیرنده، برای یادگیری به ما انسان‌ها نیاز داشته‌اند، الگوریتم‌های جدیدتر دیگر حتی برای

نقد دردناک است، درست مثل چاقوی جراحی. وقتی یک متفکر چاقوی جراحی خودش که همان قلمش است را برمی‌دارد و از چیزی نقد می‌کند، حتما که به مذاق عده‌ای خوش نمی‌آید و حتما آن عده درد می‌کشند. اما این درد،

ما در تمام زندگی‌مان در حال حل انواع و اقسام مسائلیم. از یادگیری و انجام عمل راه رفتن یا حرف زدن در کودکی‌مان گرفته تا همین کارهای‌ روزمره‌مان. امروز چه بپوشم؟ امروز چه بخورم؟ با سرمایه‌ام چه کار کنم چه

فیلم زیبای خواهران غریب ساخته‌ی زنده یاد کیومرث پوراحمد و محصول سال ۱۳۷۴، یکی از آن فیلم‌هایی بود که در کودکی خیلی دوست داشتم و هربار که تکرار آن در روز مادر از تلویزیون پخش می‌شد، مجددا تکرارش را هم

ما در فلسفه و علم راجع به صورت‌ها و فرم‌ها حرف می‌زنیم نه ماده‌ و محتوا. این یعنی چه؟ یعنی همان که مولانا در دفتر دوم مثنوی معنوی می‌گوید: ای برادر قصه چون پیمانه‌ایست معنی اندر وی مثال دانه‌ایست دانهٔ

فکر می‌کرد که ایران یک کشور خشک و بی آب و علف مثل عربستان یا شاخ آفریقاست. یک بیابان بزرگ لم یزرع که تنها موجودات زنده‌ای که غیر از آدم‌ها در آنجا زندگی می‌کنند، یک سری جوندگان و‌ خزندگان، بعلاوه‌ی